Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia

Poznań, 15 marca 2023 r.

Sąd Najwyższy Izba Cywilna w Warszawieza pośrednictwemSądu Okręgowego w KrakowieWydział XI Cywilny-RodzinnySekcja ds. Odwoławczychul. Przy Rondzie 7, 30-001 Kraków

Powódka: Anna Kowalskaul. Kwiatowa 12/3, 60-123 Poznań85031201234

Pozwany/Skarżący: Jan Nowakul. Słoneczna 5, 61-234 Poznań70112512345reprezentowany przez Katarzynę ZielińskąKancelaria Adwokacka "Lex"ul. Grunwaldzka 20, 60-789 Poznań

WPZ: 2400 złOpłata: 200 zł

SKARGAo stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie Wydział XI Cywilny-Rodzinny Sekcja ds. Odwoławczych z dnia 20 lutego 2023 r., sygn. akt: XI Ca 1234/22, oddalającego apelację pozwanego

Działając w imieniu Jana Nowaka, pełnomocnictwo wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej w załączeniu, zaskarżam w całości wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie Wydział XI Cywilny-Rodzinny Sekcja ds. Odwoławczych z dnia 20 lutego 2023 r., oddalający apelację pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu Wydział III Rodzinny i Nieletnich z dnia 15 grudnia 2022 r. zasądzającego na rzecz powódki Anny Kowalskiej od pozwanego Jana Nowaka alimenty w wysokości 1500 zł w stosunku miesięcznym, płatne od dnia wniesienia pozwu, to jest od 10 października 2022 r.Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia opieram na zarzutach naruszenia:1) przepisów prawa materialnego, a to art. 60 § 2 w zw. z § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że nie zostały spełnione przesłanki do oddalenia powództwa Anny Kowalskiej o zasądzenie na jej rzecz alimentów w wysokości 1500 zł w stosunku miesięcznym, podczas gdy prawidłowa wykładnia wyżej wymienionych przepisów prowadzi do wniosku, że nie jest możliwe zasądzenie na rzecz powódki jakichkolwiek kwot od pozwanego, gdyż z chwilą zawarcia przez powódkę nowego związku małżeńskiego wygasł obowiązek alimentacyjny pozwanego;2) przepisów prawa procesowego, a to:   a) art. 316 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i wydanie wyroku na podstawie stanu faktycznego istniejącego w chwili wniesienia pozwu, pomimo tego że zgodnie z obowiązującym prawem, wydając wyrok, orzekający sąd bierze pod uwagę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy;   b) art. 378 § 1 k.p.c. poprzez nierozpoznanie apelacji pozwanego polegające na nierozważeniu żadnego z podniesionych przez pozwanego w apelacji zarzutów.Mając na uwadze powyższe, wskazuję, że wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie Wydział XI Cywilny-Rodzinny Sekcja ds. Odwoławczych z dnia 20 lutego 2023 r. jest niezgodny z art. 60 § 3 k.r.i.o., art. 316 § 1 k.p.c. oraz art. 378 § 1 k.p.c.Wnoszę o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z:a) odpisu postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia wydanego przez Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w Poznaniu Wydział III Rodzinny i Nieletnich z dnia 1 listopada 2022 r. (III RC 5678/22);b) odpisu wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w Poznaniu Wydział III Rodzinny i Nieletnich z dnia 15 grudnia 2022 r. (III RC 5678/22);c) odpisu wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie Wydział XI Cywilny-Rodzinny Sekcja ds. Odwoławczych z dnia 20 lutego 2023 r. (XI Ca 1234/22);- wszystkich wyżej wymienionych dokumentów na okoliczność poniesienia przez pozwanego szkody na skutek wydania orzeczenia Sądu II instancji.Nadto wskazuję, że nie jest i nie było możliwe wzruszenie wyroku Sądu II instancji w drodze innych środków prawnych, albowiem brak jest podstaw do złożenia skargi o wznowienie postępowania, a zaskarżone orzeczenie, zgodnie z art. 398² § 2 pkt 1 k.p.c., nie podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną.Konkludując, wnoszę o stwierdzenie, że wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie Wydział XI Cywilny-Rodzinny Sekcja ds. Odwoławczych z dnia 20 lutego 2023 r. (sygn. akt: XI Ca 1234/22) jest niezgodny z art. 60 § 3 k.r.i.o., art. 316 § 1 oraz art. 378 § 1 k.p.c. oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania w wysokości według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, stosownie do art. 98 § 1¹ k.p.c.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2022 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział XI Cywilny-Rodzinny rozwiązał przez rozwód małżeństwo zawarte przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w Poznaniu pomiędzy Anną Kowalską, a Janem Nowakiem (1234/2010). Za wyłącznie winnego rozpadu małżeństwa uznany został pozwany (sygn. akt: XI C 4321/21).W dniu 10 października 2022 r. powódka wniosła do Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu Wydział III Rodzinny i Nieletnich powództwo o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego alimentów w wysokości 1500 zł w stosunku miesięcznym. W uzasadnieniu powódka podniosła, że rozwiązanie małżeństwa związane jest z istotnym pogorszeniem jej sytuacji materialnej, gdyż w toku trwania małżeństwa to pozwany wykonywał pracę zarobkową, a ona zajmowała się domem i wspólnymi dziećmi stron i na skutek rozpadu małżeństwa - z winy pozwanego - będzie jej niezwykle ciężko utrzymać się samodzielnie. Do pozwu załączony był wniosek o udzielenie zabezpieczenia postępowania poprzez zobowiązanie pozwanego do uiszczania na rzecz powódki kwoty 1000 zł w stosunku miesięcznym.W dniu 1 listopada 2022 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie, którym zobowiązał pozwanego do uiszczania na rzecz powódki kwoty 1000 zł w stosunku miesięcznym przez czas trwania postępowania. Postanowienie nie zostało zaskarżone i pozwany od dnia 1 listopada 2022 r. uiszczał na rzecz pozwanej kwoty 1000 zł w stosunku miesięcznym. W toku postępowania pozwany dowiedział się, że w dniu 20 listopada 2022 r. powódka zawarła nowy związek małżeński, co było podnoszone na etapie postępowania przed Sądem I instancji.W dniu 15 grudnia 2022 r. Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w Poznaniu wydał wyrok, którym zasądził od pozwanego na rzecz powódki alimenty w postulowanej przez nią wysokości. Pozwany miał wpłacać alimenty do rąk powódki do dnia 10-tego każdego miesiąca od dnia wniesienia pozwu. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że w chwili wniesienia pozwu powódka nie pozostawała w nowym związku małżeńskim, a pozwany - jako osoba wyłącznie winna rozpadu małżeństwa - powinien uiszczać na rzecz powódki stosowne alimenty.Od wyroku Sądu Rejonowego pozwany wniósł apelację, w której powołał się na to, że w toku postępowania przed Sądem I instancji powódka powtórnie zawarła związek małżeński i na tej podstawie, zgodnie z art. 60 § 3 k.r.i.o., wygasł jego obowiązek alimentacyjny wobec powódki. Pozwany wskazał również, że wydając wyrok orzekający, Sąd I instancji wziął pod uwagę stan istniejący w chwili wniesienia przez powódkę pozwu, a nie moment istniejący w chwili zamknięcia rozprawy, czym dokonał naruszenia art. 316 § 1 k.p.c.Apelacja wniesiona przez pozwanego została oddalona przez Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział XI Cywilny - Rodzinny Sekcja ds. Odwoławczych wyrokiem z dnia 20 lutego 2023 r. W lakonicznym uzasadnieniu wskazano jedynie, że Sąd II instancji podziela wszelkie ustalenia Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu Wydział III i apelacja nie jest zasadna, gdyż małżonek wyłącznie winny na podstawie art. 60 § 2 k.r.i.o. zobowiązany jest to uiszczania na rzecz byłego małżonka kwot, które w odpowiednim zakresie będą przyczyniać się do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku.Podkreślenia wymaga, że Sąd II instancji całkowicie zignorował podnoszony przez pozwanego zarzut naruszenia art. 60 § 3 k.r.i.o. oraz 316 § 1 k.p.c.. Działając w ten sposób Sąd Okręgowy naruszył art. 378 § 2 k.p.c., zgodnie z którym sąd odwoławczy powinien rozważyć wszystkie podniesione w apelacji zarzuty (por. wyrok SN z 15 stycznia 2020 r. I CSK 234/19).Sąd II instancji powielił również błąd Sądu Rejonowego polegający na orzekaniu na podstawie stanu rzeczy istniejącego w chwili wniesienia powództwa, a nie - zgodnie z art. 316 § 1 k.p.c. - zamknięcia rozprawy, co stanowi ewidentne naruszenie wyżej wymienionego przepisu.Dokonując uprawdopodobnienia szkody poniesionej przez pozwanego, wskazać należy, że postanowieniem Sadu Rejonowego z dnia 1 listopada 2022 r. (III RC 5678/22) pozwany został zobowiązany do płacenia na rzecz powódki kwoty 1000 zł tytułem zabezpieczenia postępowania. Kwota ta była przez Jana Nowaka płacona od dnia 1 listopada 2022 r. do dnia 20 lutego 2023 r., a więc przez 3 miesiące i 20 dni. W związku z tym, iż Sąd Okręgowy utrzymał w mocy wyrok Sądu I instancji, powódka nie została zobowiązana do zwrotu wyżej wymienionych kwot. Ponadto pozwany na skutek wydania wyroku Sądu II instancji automatycznie stał się dłużnikiem powódki na kwotę 500 zł, którą musiał uiścić w związku z tym, że zasądzone zostały alimenty w wysokości 1500 zł, a pozwany tytułem zabezpieczenia wpłacał na rzecz powódki kwotę 1000 zł. Oczywistym jest, że między wydaniem wyroku przez Sąd II instancji a poniesioną przez pozwanego szkodą występuje adekwatny związek przyczynowy i że szkoda ta zaistniała w momencie wydania wyroku przez Sąd II instancji.Mając na uwadze powyższe, wnoszę o stwierdzenie, że zaskarżone orzeczenie Sądu Okręgowego w Krakowie Wydział XI Cywilny-Rodzinny z dnia 20 lutego 2023 r. jest niezgodne z art. 60 § 3 k.r.i.o., art. 316 § 1 k.p.c. oraz art. 378 § 1 k.p.c.

Katarzyna Zielińska (podpis)

Załączniki:1) trzy odpisy skargi wraz z załącznikami;2) pełnomocnictwo wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej;3) odpis postanowienia z dnia 1 listopada 2022 r. (III RC 5678/22);4) odpis wyroku z dnia 15 grudnia 2022 r. (III RC 5678/22);5) odpis wyroku Sądu Okręgowego z dnia 20 lutego 2023 r. (XI Ca 1234/22)6) dowód uiszczenia opłaty sądowej od skargi.